Gdy rozum śpi... #felieton

Cierpię na bezsenność. Bezsenne są moje dni, bezsenne są moje noce. Wieczorami, gdy po omacku przykładam głowę do poduszki, widzę nadzieję. Mrok jednak wszystko szybko rozwiewa. Nie pamiętam, kiedy ostatnio śniłam. Nie zmienia to jednak faktu, że moje życie to ciągła jawa. Z letargu nocy wyrywa mnie najczęściej lęk, drżenie mięśni, serce – które nie planuje spokojnie przetrwać do świtu. Chodziłam z tym po lekarzach. Jedni dawali chemiczne tabletki, inni wmawiali, że „wyrośniesz z tego”. Konkretną receptę dawała moja mama – nie rozczulaj się nad sobą, nic ci nie jest. Rady były mniej lub bardziej dobre i choć wiele w moim życiu się zmieniło, to ciemność utknęła gdzieś głęboko we mnie. Skąd to się wzięło? Nie wiem.

Zawsze podziwiałam moją babcię. Co prawda, odkąd pamiętam była posiwiałą staruszką, ale nawet wtedy energii i zapału jej nie brakowało. Przeżyła wojnę, komunę, chowała się przed nalotami, widziała zabitego człowieka, ale żyć umiała… I cieszyć się tym życiem. Zawsze na jej kaflowej kuchni stały garnuszki wypełnione naparem z mięty, melisy, czy rumianku. Lubiłam chodzić z nią boso po ogródku i zbierać te zioła, z którymi zawsze będzie mi się kojarzyć. Babcia miała siłę, choć wydawała się tak krucha. Może jej pokolenie pomimo mroku widziało jednak nadzieję? Może tak głęboko ufali Bogu, że nawet trzęsienie ziemi nie mogło ich złamać? A może to magiczna moc Natury i tego wonnego zielstwa, która tak ich odurza, że życie wydaje się świeższe i jaśniejsze? Nigdy o tych sprawach nie rozmawiałyśmy, ale widziałam, że babcia z niepokojem mnie obserwuje. Właśnie jakoś wtedy zaczęły się rodzić moje lęki. W delikatnych bólach, w ostrożnych dawkach. Dziwne jest to, że się tego bałam i lubiłam jednocześnie. Byłam oazą spokoju i wulkanem oczekującym wybuchu. Byłam wrażliwa i twarda. Łagodna i bezwzględna. Z jednej strony intrygowało mnie piękno, z drugiej mroczna natura człowieka.

Każdego dnia jak miliony Polaków śledzę doniesienia ze świata. Wielka Polityka jednak zdecydowanie zniechęca. Najbardziej intryguje sensacja. Tu i teraz. Tajemnica. Ginie dziecko, mąż zamordował żonę, znaleziono zwłoki, podobno złapali jakiegoś pedofila, prawdopodobnie nie jest to ostatni pedofil w tym kraju.

Teraz zaczynają się budzić prawdziwe emocje. Z niepokojem patrzę w ekran i łypię na sąsiedzkie podwórko. Bo kto wie? Wydawał się taki spokojny, to była normalna rodzina, nie wiedziałam że ją bił, jakbyśmy wiedzieli że zabije tłuczkiem do kartofli to wyrzucilibyśmy ten tłuczek…

Stawiamy pytania, nie rozumiemy, a tak bardzo chcemy zrozumieć. Ale kto to w ogóle zrozumie? Bóg? Kim jesteś Boże?

Damian Rzeszowski był spokojnym, pracowitym mężczyzną. Dobrym mężem i oddanym ojcem. Fajnym kumplem, tak po prostu. Prowadził normalne życie jak każdy z nas. Co prawda wyjechał z rodziną za granicę, ale przecież wielu tak teraz robi. Coś pękło, nie wytrzymał. Po rodzinnym grillu wziął nóż i zabił wszystkich, których przecież tak bardzo kochał. Brutalnie, na oślep, na oczach sąsiadów… Był dobrym ojcem.

Jedni mówią, że wewnętrzny mrok to smak zakazanego jabłka, które już dawno zostało zjedzone (i przetrawione). Inni twierdzą, że takie już są te nasze czasy. Dobrobyt równa się pośpiech, praca, stres, comiesięczna wizyta u przyjaciela psychiatry. Słyszałam też teorie o osławionym 5G, komputerach, które zjadają nasze wewnętrzne dyski; albo nie daj Boże, wirusie, którym tak nagle został skażony świat. Ale pierwiastek zła siedzi w człowieku. W każdym z nas. To nie tylko sprawa Kaina, Judasza, czy splamionych krwią rąk lady Makbet.

fot. pixabay.com

Wstręt do żony podsunął mu myśl potwornej zbrodni; Tajemniczy Jędrek napada na samotne kobiety w pociągach; Tchórzliwy wieśniak postrzelił ciężko chłopa – lubię przeglądać stare gazety. Stare, czyli mniej więcej z przed stu lat. Żeby mówić zgodnie z prawdą, to właściwie przeglądam je w Internecie. Zdygitalizowane, niezakurzone, ale z historią. Całkiem podobną do naszej, bo wiele się nie zmieniło. Może tylko system, może język, może technologia. Ale człowiek jest człowiekiem, na wpół zakrztuszonym rajskim jabłkiem.

Gdy nie mogę spać, sięgam po historie o seryjnych mordercach z PRL-u. A właściwie to o wampirach, bo seryjnych w ówczesnej nomenklaturze jeszcze nie było. Joachim Knychała, Karol Kot, Lesio Pękalski, Pętlarz… Każdy miał inny charakter, inną osobowość. Łączyło ich tylko jedno hobby: zabijanie. Może słowo hobby to zbyt odważne określenie, ale coś w nim jest. Działali w biały dzień, ale głównie pod osłoną nocy. Wtedy obnażały się ich najskrytsze lęki i potrzeby, nad którymi nie dało się w pewnym momencie zapanować. Wydawali się spokojni, ułożeni, może trochę wyobcowani. Damian zapewne by ich zrozumiał. W niektórych Zło wykiełkowało w dzieciństwie. Mordowali, bo czuli się odrzuceni, niekochani przez matkę, wyśmiewani w szkole. Jeszcze inni nie spełnili się. Marzyli o morzach i oceanach, a wylądowali pod ziemią, w kopalni. Tam czeka cię brudna, ciężka szychta, drugie śniadanie od żony i flaszka wódki przegryziona sprośnymi żartami kolegów, którzy ciebie nie rozumieją. Nie tak miało być... Zło ma swoje korzenie, swoje tradycje, musi być umotywowane, może płynie w genach. Ale przecież jest też czyste Zło. Czyste jak spirytus, nie do przełknięcia dla przeciętnego człowieka. Choć to podobno jednak domena przeciętnych, niedostrzeżonych, niedocenionych, zwykłych… My tego nie rozumiemy, oni tego nie rozumieją, tylko uczeni i dziennikarze grzebią się w mózgach i przeszłości, by następnie łyknąć tabletkę i udawać, że dobrze sobie radzą z dziećmi, z rodziną. Że ta praca wcale nie zabija, a wszystko da się jakoś udowodnić.

A my idziemy dalej. Osłabiamy się, by się wzmocnić. Wpadamy w rutynę, by nagle ożyć. Podświadomie czekamy na kolejny skandal, kolejną zagadkę, której celem będzie Prawda. To dodaje nam nowych sił. Czytamy kryminały, ale one nam nie wystarczają. Fikcja karmi tylko do pewnego stopnia. Chcemy rzeczywistości, chcemy poznać, zbadać, dotknąć, włożyć palec. Wtedy uwierzymy. Bo to przecież nie mój świat, nie moja rodzina, nie moja rzeczywistość. Ja tego nie zrobię! Serio? Skąd ta pewność, że rozum nie uśnie, że demon się nie zrodzi w twej duszy, że nie usłyszysz Głosu, który jasno powie ci co masz robić?

W życiu nie chodzi o to, żeby się tego bać. Żeby ostrożnie i bacznie stąpać po ziemi, aby żyć długo i szczęśliwie. Potrzebna jest świadomość naszego jestestwa. Świadomość, że jest więcej pytań niż odpowiedzi. Że niezbadana jest dusza ludzka. Że jest dobro i zło. Światło i ciemność. Poznanie i tajemnica.

Każdego dnia obserwuję swój świat. Nie oglądam zbyt wiele telewizji, ale czytam książki. Szukam prawdy o człowieku i znajduję ją. A robię to tylko po to, by sięgając po kolejną pozycję, zburzyć dotychczasową wizję i rozpocząć wszystko na nowo. Nie boję się też tak jak kiedyś. Może dlatego, że widzę dwie strony medalu, albo że regularnie popijam melisę z wysłużonego garnuszka mojej babci.

Odpowiedzi brak. Nadzieja jednak jest.