Reportażystka

Kwarantanna sprzyja nadrabianiu wielu zaległości, w tym zaległości książkowych. Mam takie szczęście, że ostatnio w moje ręce wpadły same dobre pozycje, o których warto mówić. I choć książek nie mam ze sobą fizycznie, bo czytam na Legimi, to i tak wiem, że moje ostatnie lektury zostaną ze mną na dłużej. Przynajmniej w pamięci i w tych zapiskach.  1. Imię róży, Umberto Eco  O tej książce słyszał pewnie każdy, wielu chciało ją przeczytać, ale nie każdemu mogło się to udać. Pokaźna objętość powieści, dużo opisów i monologów, oraz osadzenie akcji w średniowieczu, na pierwszy rzut oka może budować sceptyczne nastawienie. Mówi się, że tą książkę można pokochać, albo znienawidzić... Ja szczęśliwie należę do tej pierwszej grupy :)  Sięgnęłam po ten tytuł, bo sporo już o nim słyszałam, a gdy dowiedziałam się o wątku kryminalnym, miałam pewność że muszę to przeczytać.  Można śmiało powiedzieć, że ten kryminał nie kipi kryminałem. A jest jedynie przykrywką do o wiele...

Jak to jest być żoną Mariusza Trynkieiwcza? I czy można zobaczyć w nim coś więcej, oprócz piętna mordercy dzieci? Czy siostra Bernadetta, która latami znęcała się nad swoimi podopiecznymi, ma prawo nazywać się jeszcze siostrą? A co w sytuacji gdy nagle, bez śladu ginie człowiek i tylko najbliżsi są skazani na dożywotnie piętno niewyjaśnionej tajemnicy? To tylko niektóre z głośnych, ale też mniej znanych spraw, które od lat przewijają się w naszej rzeczywistości. Szokują, przerażają, budzą gniew a nawet łzy… Emocje są skrajne, ale wszystko też zależy od poziomu wrażliwości odbiorcy. Przekonać się można o tym w łatwy i jednocześnie trudny sposób, sięgając po zbiór reportaży Justyny Kopińskiej Polska odwraca oczy .  Od razu wspominam o trudności, ponieważ czytając książkę miałam momenty, gdy chciałam wyrzucić ją przez okno. Zdecydowanie unikałam też lektury przed snem. Kopińska – dziennikarka, socjolożka, ale przede wszystkim kobieta, podejmuje kwestie, które są w szczególny...